Czym jest Ikebana – sztuka tworzenia kompozycji kwiatowych?

Podziwianie i obserwowanie piękna kwiatów to wizualna przyjemność. W niektórych krajach zwyczaj ten stał się formą sztuki. Szczególnie w krajach azjatyckich takich jak Chiny czy Japonia, gdzie kwiaty są czczone. Zgodnie z ich duchowymi i filozoficznymi przekonaniami, kwiat reprezentuje ulotność życia. To właśnie z tego przekonania starają się zachować całe jego piękno. W wyniku tej miłości do piękna roślin rozwinęła się w Japonii ikebana, rodzaj sztuki florystycznej, która z biegiem lat rozprzestrzeniła się także na Zachodzie.

Czym jest Ikebana i jakie materiały są wykorzystywane?

Ikebana odnosi się do sztuki tworzenia kompozycji kwiatowych. W Japonii znana jest również jako Kado. Sztuka, która ma swoje ustalone zasady i symbolikę.

Ikebana to sztuka, która stara się zatrzymać czas, przedstawiając maksymalny moment piękna. Dlatego w swoich kompozycjach musisz reprezentować przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Ale oprócz walorów estetycznych ma ważne znaczenie kulturowe. Aluzja do czasu i cykli życia łączy ikebanę ze wschodnią duchowością i refleksją nad nieubłaganym upływem czasu. Tworzenie aranżacji kwiatowej zanurza Cię w stanie skupienia i harmonii, aby wydobyć esencję kompozycji.

Materiały użyte w kompozycjach to kwiaty, liście, zioła, gałęzie, nasiona, warzywa, owoce, oszlifowane kamienie lub woda. Elementy te mogą być naturalne, sztuczne lub suszone. Pierwotnie można było stosować tylko elementy rodzime. Ale ta tradycja została utracona, gdy w ostatniej dekadzie XIX wieku ikebana została wprowadzona na Zachód. Tradycja dotarła również do Polski, sprawdź podobne wydarzenia w: https://zdunska24.pl

Pochodzenie Ikebany

Pierwsze ikebany w Japonii zostały wykonane przez mnichów buddyjskich, około VI wieku, jako ofiary dla Buddy w ich świątyniach. Legenda głosi, że Gautama Budda był tak poruszony stanem złamanej gałązki róży, że poprosił o umieszczenie jej w wodzie, aby przedłużyć jej życie. Przygotowanie układów służyło mnichom także jako narzędzie medytacji i modlitwy. Kilka wieków później, w X wieku, straciły one część swojego religijnego komponentu i zostały wprowadzone jako ozdoba dla rodzin z wyższych sfer.

Ich użycie stało się coraz bardziej popularne do dekoracji świąt religijnych w sanktuariach w całym kraju. Tradycja ta rozprzestrzeniła się na inne kraje azjatyckie, takie jak Korea i Chiny. Układanie kwiatów również stało się motywem konkursu. Mnisi, rzemieślnicy i samuraje rywalizowali w konkursach na stworzenie najpiękniejszej kompozycji.